Het begon allemaal in de mijnstad Marcinelle.

Daar zag Arthur Van Schel het levenslicht op 19 februari 1910. Na groei en bloei vestigde hij zich in Genk, huwde met Magdalena Godeye en werd vader van twee kinderen: Raymonde en René. Als paswerker bovengrond vervulde hij plichtbewust zijn taak in de nachtpost op de mijn in Waterschei.

Als alomgeprezen accordeonvirtuoos en als leraar-componist bij de grensvrienden te As, daarna kwamen privaatlessen, bij mensen van alle standen.

Hij verplaatste zich per fiets, tram en trein tot in het Maasland. Hij stopte als actieve accordeonspeler na een spijtig ongeval waarbij hij zijn hand  kwetste. Hij Bleef componist want zijn liefde voor muziek was te echt om zomaar ineens aan te verzaken.

In 1948 kwam de eigenlijke voorloper van Musettina tot stand. De grensvrienden kwamen in de Greenhoornstraat te Waterschei samen in de garage van de familie Ebers-Janssens om te oefenen.

Zijn school, die naam en faam verwierf in de provincie, groeide en bloeide.

Op 1 juli 1951 werd het accordeonensemble Musettina Waterschei boven de doopvont gehouden en officieel erkend door burgemeester Gerard Bijens en schepen Michel Bollen. Het vroegtijdig afsterven van de bekwaame dirigent en componist Arthur Van Schel op 14 augustus 1966 betekende een groot verlies voor leden, bestuur en vrienden.

Een leerling en vriend van Arthur was Antoine Dujardin. Hij was de meest bekwame muzikant en leverde het bewijs van zijn kunnen. Als accordeonist gaf hij les tijdens de periode van de zieke dirigent Arthur.

Ruim een jaar later, nadat de leiding van het gezelschap op zijn schouders rustte, werden enkele fraaie prestaties behaald. Een voledige opsomming hiervan geven is onmogelijk, maar enkele prestaties in herinnering brengen loont de moeite: de prijs van de stad Aalst en de stad Hoei, de speciale prijs van koning Boudewijn in 1965, kampioen van België, winaar van de Europese kampioenschappen in Tilburg, enz. Dirigent Antoine Dujardin werd bedacht met erelint en diploma's als beste dirigent van Europa. De prestaties mogen zeker toegeschreven worden aan de goede geest die er heerste tussen muzikanten en bestuursleden.

Tijdens moeilijke overbruggingsperiode heeft Musettina achtereenvolgens een aantal dirigente gekend: o.a. Willy Zwakhoven (1970) en Roger Pluymers (tot 1974).

De muzikanten bleven wekelijks oefenen, zodoende wist Musettina zich op peil te houden.

 

In 1975 nam Oscar Van Laeken de dirigeerstok over. Oscar was in de muziekwereld lang geen onbekende. Als 14-jarige ging hij al samen met zijn ouders op de markten spelen.

Hij was ook dynamische dirigent van het Genker koorgemeenschap Canzona. In datzelfde jaar mocht Oscar bij de Europese wedstrijd te Hoei heel wat prijzen behalen.

Begin 1976 startte hij een eigen school waar de leerlingen een opleiding in notenleer ontvingen plus een opleiding tot het bespelen van accordeon. Deze school telde meer dan dertig leden. Tel daarbij nog ongeveer evenveel leden, dan valt dadelijk op dat Musettina een groeiende accordeonvereniging was.

Datzelfde jaar vierde de accordeonvereniging Musettina ook haar zilveren bestaansjubileum. Om de kroon op het werk te zetten: had het bestuur gezorgd voor deelname aan een wedstrijd te Hoei. Hoei is een gekende naam in de Europese wereld voor het inrichten van wedstrijden voor accordeonisten. Op zulk tornooi mag geen enkele club, die zich respecteert ontbreken.

Het wereldkampioenschap voor Accordeon werd een hoogtepunt want Musettina wist heel wat prijzen te halen. De club kreeg de eerste prijs met de grootste onderscheiding, beker en lint en gelukswensen van de jury. Dirigent Oscar Van Laeken kreeg een beker met grootste onderscheiding als dirigent. Twee jaar later nam de accordeonclub opnieuw deel aan de wedstrijd. Men wilde er werkelijk iets speciaal van maken want Oscar schreef als componist zelf zijn ouverturen voor de uitvoering.

En Musettina wint opnieuw in de categorie B de eerste prijs. Er werd een ereplakket geschonken door mevrouw Debacker, minister van Nederlandse Cultuur. Maar hellas zonder Oscar ...

Een week voor de wedstrijd was Oscar onverwacht overleden op 31 maart 1977.

Er kwam een stille periode.

Ondanks eze tegenslag heeft men het hoofd niet laten hangen.

Op 21 januari 1978 werd in de persoon van Herman Miscoria uit Maasmechelen een waardige opvolger voor Oscar Van Laeken gevonden. Hij was de man die naast zijn talrijke activiteiten als leraar en dirigent bij nog enkele andere verenigingen de taak als dirigent overnam. De club werd met vaardige en kunstige hand geleid.

Zijn inspanning bleef natuurlijk niet zonder resultaaten. Zijn eisen waren hoog, te hoog ...

Omwille van enorm veel problemen, ging het niet meer zo goed binnen de vereniging. Met gevolg dat er een splitsing kwam op 22 december 1980.

Na de splitsing kwam de heer Harie Wijckmans uit Stokkem een kijkje nemen en was bereid de taak als dirigent over te nemen op 7 januari 1981.

De eerste kennismaking met de nieuwe dirigent eindigde al snel. In diezelfde week kreeg de voorzitter een telefoontje van de heer Wijckmans met de mededeling dat hij zich bedacht; hij wilde zijn reputatie niet in de weegschaal werpen en de taak net verder opnemen. Onder de jonge spelers van de club bevond zich Raymond Nijs. Hij was als het ware "kweek uit eigen huis" . Hij leerde de eerste accordeonlessen aan, onder leiding van een aantal muziekmeesters, die aan huis privaatlessen kwamen geven. Dan kwam Raymond bij Musettina als spelend lid in de jaren 1970. Hij ontpopte zich alvast als als een zeer jeugdige harmonicavirtuoos.

Bij het wisselen in 1975 kwam Oscar Van Laecken als dirigent bij Musettina, hij hoorde Raymond musiceren en wilde er een muziekmeester voor de toekomst van maken. Maar helaas kwam de plotse dood van Oscar. Het bestuur stelde het volste vertrouwen in Raymond. Op 1 september 1987 vroeg Raymond aan het bestuur of ze wilden uitkijken naar een andere dirigent. Na lang zoeken vond het bestuur Benny Heynen als kandidaat-dirigent.

Hij gaf muziekles in de muziekacademie in Genk, maar werd toen ernstig ziek, zodat Raymond Nijs de dirigeerstok weer moest overnemen. Hij is tot op heden nog altijd drigent.